بنظرم حکمت از دو راه نوشیدنی است. یکی آنکه انسان خودش سراغش برود، با مطالعه و تامل در زندگی بصورت ریشه‌ای و عمیق. و دوم آنکه حکمت سراغ انسان بیاید!
این دومی معمولاً از راه سختی‌ها و مشکلات و مصائبی که بر سر انسان می‌آید، می‌آید. و چون بصورت تجربی و ملموس است، زمین تا آسمان با نوع اول تفاوت دارد و تاثیرش اصلاً قابل مقایسه با اولی نیست.
به خورد وجود انسان می‌رود. اما آدم باید به این موضوع آگاه باشد. چرا که از آنجا که همراه با سختی و رنج می‌آید، انسان فکر می‌کند بلاست و نباید بر سرش می‌آمده. لذا از سر ناآگاهی دفعش می‌کند. در حالیکه شکرانه دارد.
خوش بحال صابران بر سختی‌ها. خوش بحال شاکران بر رنجها. خوش بحال آگاهان بر این پروسه.
پستها
